چند روز بيش در يک workshop يک روزه درمورد امکانات جديد سوپر کامپيوتر ها در مرکزمون شرکت کردم . بيشتر مطالب تخصصی تر از اونی بود که بشه توی وبلاگ آورد ولی يکی از امکانات جنبی اون تکنولوژی های جديدی بود که امروزه امکان ارتباطات بين محققين رو ساده تر می کنه. يکی از اين امکانات جديد نوع پيشرفته ای از ويديو کنفرانسينگ بود. تصوير متداولی که از سيستم های قديمی ويديو کنفرانس به ذهن آدم می رسه تصوير متحرک ولی کند يک نفر با هدفون و ميکروفون روی سرش که پشت يک کامپيوتر نشسته و صدا و تصويرش با تاخير هايي نه چندان کم(به دليل استفاده از پورت های USB) به گيرنده می رسه. توی سيستمی که من ديدم يک اتاق کامل که گنجايش 10-15 نفر را داشت به طور کامل و بدون تاخير محسوسی از نظر صوتی و تصويری با کمک دوربين هايي که در اطراف اتاق قرار داده شده بود به سه مرکز ديگه در آن واحد متصل شده بود ويديو پروژکتورهايي که در اتاق نصب شده بود ديوار روبرو را به صورت پنجره هايي با رزولوشن 3840 در 1024 پيکسل به شهر های ديگه در آورده بود . تصويری که آدم رو ياد فيلم های علمی تخيلی می انداخت. کيفيت ارتباط خيلی خوب بود و همهء آدم های داخل اين اتاق ها بدون هيچ مشکلی می تونستند با هم صحبت کنند و حتی با کمک يک وايت برد مجازی مشترک يک متن مشترک رو امضا کنند و يا برای افراد ديگه فيلم يا موسيقی پخش کنند. البته هنوز برای پياده کردن يک تماس فيزيکی مشترک کمی زوده اما فکر کنم اون هم در آينده امکان پذير بشه.( ياد يک صحنه از رمان خورشيد عريان آسيموف افتادم که بازرس بيلی بيچاره بی خبر از تکنولوژی ويديو کنفرانس دست اش رو برای دست دادن به طرف کسی دراز می کنه که ميليونها کيلومتر دورتر از اون توی يک اتاق کنفرانس مجازی نشسته. حتما بعدش خيلی خجالت کشيده) چيزی که به نظر من باعث موفقيت اين سيستم شده بود استفاده اون از نرم افزار های مبتنی بر يونيکس به جای سيستم دست وپا چلفتی ويندوز بود که فکر کنم خودش يک امتياز مهم بود!(روی عکس ها کليک کنيد تا ورژن بزرگترش رو ببينيد)