آسايش دو گيتي تفسير اين دو حرف است با دوسـتان مروت با دشـمـنان مدارا

دل مي‌رود ز دستـم صاحـب دلان خدا را
دردا کـه راز پنـهان خواهد شد آشـکارا
کشـتي شکستگانيم اي باد شرطه برخيز
باشد کـه بازبينيم ديدار آشـنا را
ده روزه مهر گردون افسانه است و افـسون
نيکي بـه جاي ياران فرصـت شـمار يارا
در حلقه گل و مل خوش خواند دوش بلبـل
هات الـصـبوح هـبوا يا ايها الـسـکارا
اي صاحـب کرامـت شکرانـه سلامـت
روزي تـفـقدي کـن درويش بي‌نوا را
آسايش دو گيتي تفسير اين دو حرف است
با دوسـتان مروت با دشـمـنان مدارا
در کوي نيک نامي ما را گذر ندادند
گر تو نمي‌پسـندي تـغيير کـن قـضا را
آن تلخ وش که صوفي ام الخبائثـش خواند
اشـهي لـنا و احـلي من قبله الـعذارا
هنـگام تنگدستي در عيش کوش و مستي
کاين کيمياي هسـتي قارون کـند گدا را
سرکش مشو که چون شمع از غيرتت بسوزد
دلـبر کـه در کف او موم است سنگ خارا
آيينـه سـکـندر جام مي اسـت بنـگر
تا بر تو عرضـه دارد احوال مـلـک دارا
خوبان پارسي گو بـخـشـندگان عـمرند
ساقي بده بـشارت رندان پارسا را
حافـظ بـه خود نپوشيد اين خرقه مي آلود
اي شيخ پاکدامـن مـعذور دار ما را