امروز وبلاگ اخترک را مي خواندم.بغضي را که يکي دو روز پيش سيزيف توي گلوي من آورده بود دوباره حس مي کردم.غم از دست دادن آدمي را داشتم که هيچ وقت نمي شناختمش. حتي عکس اش را هم نديده بودم. اسمش را هم به درستي نمي دانستم گويا قدير صدايش مي کردند. فرقي هم نمي کرد مهم اين بود که يک زماني اينجا بود . به بودنش يقين دارم همانطور که رفتنش را باور کردم. اين را از سنگيني جرمي فهميدم که مدار همه سيارات دور و برش را آشفته کرده. شعاع ميدان آشفتگي اش من را هم در برگرفته با وجود اين همه فاصله.آشفتگي من اما نه از اين است که چرا رفت ؟ نيامده بود که بماند.بايد مي رفت. پس من چرا غمگينم؟ غم من از براي از دست دادن ديگري نيست . من غم از دست دادن خودم را دارم. غم من غم تمام پدرهايست که صبح آخرين کاري که قبل از رفتن از خانه انجام مي دهند بوسه زدن برصورت دخترکشان است در حالي که او هنوز در خواب است و شب اولين کارشان بوسيدن دست و پاي همان دخترک است در حالي که او دوباره به خواب رفته .غم من غم تمام پدرهايي است که تنها حرفي که پشت تلفن از دخترک دو ساله شان مي شنوند اين است: های بابا- باي باي باباو اگر شانس بياوري الکترونها حامل بوسه اي مي شوند که دست هاي کوچک دخترک آنرا به تازگي از بين شاخسار لبهايش چيده و با نفسش براي تو مي فرستد. محبتي است که جوابي درخور براي آن نداري.هل جزائ الاحسان الا الحسان؟ شما را نمي دانم ولي من امشب نمي خواهم تا دير وقت کار کنم. کساني را مي شناسم که بايد زودتر به پيششان بروم تا بگويم دوستشان دارم . اين کاري نيست که بشود فردا کرد . شايد فردا هرگز نيايد.منتظر فردا ها نشويد امروز والنتين دي است.
حالا مي فهمم معني جمله اي را که دير زماني به آن انديشيده بودمwhen you love someone, tell them you do.حرفهايي است که در يک برنامه مخصوص کودکان شنيدم اما معني اش را حالا مي فهمم.اما ديگر بايد بروم
دخترکم حتما الان مشغول تماشاي کارتوني است که برايش ضبط کرده ايم. حتما بارني الان دارد سرودش را مي خواند همانکه دوستش دارد. I love you, You love me... بايد بروم دخترکم حتما حالا دست هايش را باز کرده تا مرا در آغوش بکشد. بروم امروز در آغوش بگيرمش شايد فردا دير باشد.