يک فراخوان ديگر
چندوقتي است که فضاي سرزمين وبلاگ ها کمی سرد شده .نميدانم که از تاثيرات زمستان است است يا چيز ديگري ولي مدتي بود (شايد يکي دو روزي هم بيشتر نباشد) که در وبلاگ ها کمتر
اثري از شادي و بگوبخند سابق ديده ميشد تا اينکه امروز صبح موقع صبحانه که داشتم وبلاگ ها را هم مي خواندم (اين هم يک جور عادت جديد انگليسي است) چشمم به مطلب روز دوشنبه 28 ژانويه اين دوستمان افتاد. چنان زدم زير خنده که تا چتد لحظه نمي تونستم جواب سوال خانم را بدم . طفلک هي مي پرسيد چي نوشته ؟ اما تا مي آمدم توضيح بدم دوباره خنده ام ميگرفت تا بلاخره هر جوري بود براش گفتم . خلاصه اين قضيه باعث شد که روحيه تازه ای بگيرم و گردن درد و سردردي را که در اثر کار کردن زياد با لپتاپ دچارش شدم را فراموش کنم.خواستم هر جور شده از اين فرشاد خان تشکر کرده باشم و حيفم آمد که شما ها را هم در جريان نگذارم و يک خواهش هم از همه تون نکنم. درسته که اين روز ها همه ما به نوعي گرفتاريم ولي چه اشکالي داره اگر امکان نوشتن داريم سعي کنيم اولين نوشته اي را که بعد از خواندن اين متن در وبلاگمان مي گذاريم نوشته اي باشه که حداقل همه وبلاگ خوانها را شاد کنه يا لبخندي بر لبانشان بياره . بهتره از خودم شروع کنم.چند وقت پيش (يعني دقيقا روز کريسمس) ايميل طنزي از يکي از دوستان گرفتم که همين هفته پيش با صداي خوب يکي ديگه از دوستان که مجري شاداب و پر انرژي يک راديو محلي است هم پخش شد.(راديويي است مستقل ,که من از بعضي موسيقي هاي خوب و مصاحبه هاي جالب اش خيلي خوشم مي آيد شايد هم اين هفته قضيه فرشاد خان را هم توي راديوش تعريف کنه)البته نمي دونم مرجع اصلي اش کجا است و لي دست سازنده اش درد نکند:

به جاي دوکلمه خشک و خالي

لابد براي شما هم پيش آمده است که به دوستي زنگ بزنيد و از آن طرف سيم پيام گير يا پاسخگوي اتوماتيک برايتان يک قطعه موسيقي بنوازد يا شعري زمزمه کند. بين ايرانيان باذوق هستند کساني که به جاي دوکلمه خشک و خالي, عدم حضور خود را با کلام منظوم در تلفن اعلام مي کنند. يکي از همين جماعت از دوست خود ع.ي که شاعري طناز است درخواست کرده بود برايش يک دوبيتي بسازد تا روي دستگاه ضبط کند. ايشان هم ساخته اند:

شرمنده از آنم که نباشم به سرايم.................................تا با تو سلامي و عليکي بنمايم
گر لطف کني نمره و پيغام گذاري...........................پاسخ دهم اي دوست به محضي که بيايم


يا از زبان حافظ:

رفته ام بيرون من از کاشانه خود,غم مخور ... تا مگر ببينم رخ جانان خود ,غم مخور
بشنوي پاسخ ز حافظ گر که بگذاري پيام ... آن زمان کو باز گردد خانه خود ,غم مخور


و از زبان سعدي

از آواي دل انگيز تو مستم ... تباشم خانه و شرمتده هستم
به پيغام تو خواهم گفت پاسخ ... فلک گر فرصتي دادي به دستم


از زبان خيام

اين چرخ فلک عمر مرا داده به باد ... ممنون تو ام که کرده اي از ما ياد
رفتم سر کوچه منزل کوزه فروش ... آيم چو به خانه پاسخت خواهم داد



از زبان فردوسي

نمي باشم امروز اندر سراي ... که رسم ادب را بيارم به جاي
به پيغامت اي دوست گويم جواب ... چو فردا بر آيد بلند آفتاب


از زبان مولوي

بهر سماع از خانه ام , رفتم برون رقصان شوم ... شوري بر انگيزم به پا ,خندان شوم ,شادان شوم
بر گو به من پيغام خود ,هم نمره و هم نام خود ... فردا تو را پاسخ دهم , جان تو را قربان شوم


از زبان منوچهري دامغاني

از شرم به رنگ باده باشد رويم ... در خانه نباشم که سلامي گويم
بگذاري اگر پيام .پاسخ دهمت ... زان پيش که همچو برف گردد مويم


از زبان بابا طاهر عريان

تليفون کرده اي جانم فدايت ... الهي مو به قربون صدايت
چو از صحرا بيايم . نازنينم ... فرستم پاسخي از دل برايت


شاد باشيد.