عدو شود سبب خیر اگر خدا خواهد ...
روز ها که پیاده می رم سر کار همیشه سر راهم یه زن حدودا سی ساله لاغر اندام رو می بینم که نشسته روی زمین و یه دستمال پارچه ای با چند تا سکه 10 - 20 سنتی هم جلو اش بازه و داره رسما گدایی می کنه دفعه اول که دیدم اش خیلی تعجب کردم آخه اینجور گداها اینجا تا حالا ندیده بودم . سیستم تامین اجتماعی برای استرالیایی های بیکار هم فکر هایی کرده بنابراین اونهایی هم که از کار بی کار می شند هم حتی نیاز به گدایی ندارند ولی اگه یه روز میلشون بکشه که گدایی کنند معمولا یه ساکسیفون یا ویولون یا چیزی شبیه اون رو بدست می گیرند و شروع می کنند به هنر نمایی و مردم هم گاهی یکی دو سکه براشون پرت می کنند حتی بعضی ها شون که از این هنر ها ندارند صورت و لباس هاشون رو با رنگ سفید رنگ می کنند و ساعت ها مثل مجسمه وایمی ایستند تا درآمدی کسب کنند . جالب ترین موردی که دیده بودم یک پسرک ورزشکار بود که ادعا می کرد برنده برنز المپیک بوده و برای هنرنمایی ساعت ها طناب می زد. ولی این دخترک زار و نزار هیچ هنری از خودش نشون نمی داد فقط نشسته بود و منتظر بود که کسی براش پولی پرت کنه برای همین زیاد ازش دل خوشی نداشتم حتی یک ذره هم ازش متنفر بودم و همیشه با بی تفاوتی از کنارش رد می شدم تا اینکه امروز وقتی از اونجا رد شدم صدای له شدن چیزی رو شنیدم . برگشتم و دیدم که که یکی از این لات و لوت ها موقع رد شدن لیوان یکبار مصرفی رو که اون برای انداختن سکه ها در جلو اش گذاشته بود رو با پا له کرده و رفته . خیلی دلم براش سوخت وقتی که دیدم چقدر از این حرکت ناراحت شده و اشک تو چشماش جمع شده برای همین برگشتم و یه سکه به اش دادم و کمی دلداری اش دادم. دیگه اون تنفری رو که از اون به خاطر گدا بودن اش داشتم احساس نمی کردم بلکه دلم به حال اش می سوخت و همه اینها رو کسی باعث شده بود که می خواست در حق اش بدی کنه ولی ناخواسته باعث خوبی براش شده بود.